موانع مشارکت در فعالیت های بدنی تفریحی معلولین با صندلی چرخدار در استان کرمان

مقدمه: فعالیت بدنی در اوقات فراغت می‌تواند امید به زندگی را در معلولان افزایش داده و باعث شادابی، ارتباط با دیگران، مشارکت در کارهای جمعی و جلوگیری از گوشه‌گیری و کسالت شود. پژوهش حاضر به بررسی موانع مشارکت در فعالیت‌های بدنی تفریحی افراد وابسته به ویلچر در استان کرمان پرداخته است. روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه مقطعی بوده و جامعه آماری آن را کلیه معلولان وابسته به ویلچر استان کرمان تشکیل داده است. نمونه پژوهش 276 نفر از این جامعه بود که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب گردید. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق‌ ساخته‌ای بود که روایی صوری و محتوایی (91/0= CVI) آن به تأیید اساتید فن رسید. روایی سازه با تحلیل عاملی اکتشافی و پایایی پرسشنامه با آلفای کرونباخ و آزمون-باز آزمون تأیید گردید. نتا‌یج: وضعیت انواع فعالیت در اوقات فراغت به طور معنی‌داری پایین‌تر از حد متوسط بود. میانگین موانع فردی مؤثر بر فعالیت بدنی در اوقات فراغت به طور معنی‌داری پایین‌تر از حد متوسط بود. اولویت‌بندی موانع فردی مؤثر بر فعالیت بدنی حاکی از اختلاف معنی‌داری بین میانگین رتبه‌ها بوده و شرایط شغلی به طور معنی‌داری بیشتر بود. میزان موانع ساختاری به طور معنی‌داری پایین‌تر از حد متوسط بود. در اولویت‌بندی موانع ساختاری، دستیابی فیزیکی بیشتر بود. میانگین موانع فرهنگی– اجتماعی به طور معنی‌داری بالاتر از حد متوسط بوده و در اولویت‌بندی موانع فرهنگی-اجتماعی دیدگاه دوستان، همکاران و آشنایان به طور معنی‌داری بیشتر بود. بحث و نتیجه‌گیری: معلولان با صندلی چرخدار بیشتر موانع را در دیدگاه جامعه، همکاران و آشنایان خود می‌دانند و موانع فردی و ساختاری موانع قابل توجهی برای مشارکت در فعالیت بدنی آنان نیستند.